Niewiele mam zdjęć z tamtego okresu. To jedno, chociaż jakością doskonale się wpisuje w rok 2006, jest dla mnie całkiem cenne i wymowne.
To ja w pokoiku przyszpitalnego hotelu, spoglądająca zza żółtej zasłonki tęsknym spojrzeniem na wolny świat za oknem. 🪟
Moje obydwa leczenia onkologiczne przydarzyły się w takich okolicznościach, że mimo gwardii wspierających mnie ludzi, przez większość procedur medycznych musiałam przejść sama. 👩🦲
Kiedy pierwszy raz przekroczyłam próg onkologicznego świata, nie mogłam zrozumieć, co tam robię. Co łączy mnie z tym strasznym miejscem? Co poszło nie tak, że zamiast siedzieć w kinie, czekam kucając w tłumie na podłodze w poczekalni do onkologa? Dlaczego mam spędzić tygodnie w murach szpitalnych zamiast na plaży?
🙄😵😱🤯
Wcześniej, poza swoimi własnymi narodzinami, nie byłam nawet nigdy w szpitalu w roli pacjentki. Tymczasem nagle, zupełnie nie wiadomo jak, idąc po leki na alergię, wyszłam z nowotworem złośliwym. 🤷♀️
