To zdjęcie zamieściłam na swoim prywatnym profilu dwa lata temu, z podpisem „Jutro też wam ucieknę!”.
To był jeden z dni radioterapii, z początkowego jej okresu, kiedy jeszcze byłam w stanie sama kierować samochodem. Byłam potwornie zmęczona leczeniem, życiem od wizyty do wizyty i odcięciem od świata. Mix pikujących w górę wykresów zachorowań na covid, z jednoczesnym pikowaniem w dół mojej odporności sprawił, że czułam się jak więzień we własnym domu. 🙁
Leczenie onkologiczne ma ogromny wpływ na seksualność pacjenta. 1️⃣ Farmakologia, 2️⃣ leczenie operacyjne, 3️⃣ stres, 4️⃣ kwestie macierzyństwa czy ojcostwa. Rzuciłam tylko cztery hasła, które jako pierwsze przyszły mi do głowy w związku z tym tematem. Każdy z nich zasługuje na co najmniej jeden potężny tom książki. A przecież wymieniłam tylko te pierwsze z brzegu. 🙆♀️
O skutkach leczenia onkologicznego w kontekście zdrowia seksualnego można mówić niemal bez końca.
Zatem dlaczego się tego nie robi? 🤔 Czy zdrowie seksualne jest nieważne? Czy w obliczu zagrożenia życia nie wypada o nim myśleć? Czy wraz z usłyszeniem diagnozy onkologicznej należy je wykreślić je ze słownika i życia zarazem?
Czy ja lubię biegać? 🤔
I tak i nie. 🤷♀️
Z jednej strony uważam to za zajęcie bardzo nudne (tak, w tym miejscu jestem gotowa na szturm wszystkich miłośników biegania, przyjmę krytykę z godnością 🙈). Żeby biegać, muszę mieć na uszach dobrą muzykę i fajną trasę, bo bieganie w kółko tą samą drogą wydaje mi się być przedsionkiem do piekła. 😈
Z drugiej strony kocham biegać, bo jest dla mnie symbolem wsłuchiwania się w potrzeby ciała. 🥰
