Szczerze mówiąc cierpliwość nigdy nie była moją mocną stroną. 🫣
Natomiast zdawałam sobie sprawę z tego, co to jest chemioterapia i że jest mało prawdopodobne, że pod odpięciu kroplówki poprawię falbany i pójdę tańczyć ze światem. Miałam wkalkulowane w swój plan leczenia to, że przez jakiś czas będę się czuła marnie. Tak też było. Natomiast, jak pisał Stanisław Jerzy Lec „wszystko mija, nawet najdłuższa żmija” i wiedziałam, że złe samopoczucie jest tymczasowe. ⏳
Kiedy zostałam pacjentką onkologiczną, dużo zaczęłam słyszeć słów o SILE.
💪 Że jestem silna.
💪 Że muszę być silna.
Nie zgadzam się z tymi twierdzeniami. Ani nie czuję się jakoś specjalnie silna ani nie uważam, że powinnam trwać w nieustającej postawie „na pohybel z rakiem”. Mam prawo do słabości, strachu, zniechęcenia i uwolnienia trudnych emocji. Tak samo, jak w każdych innych niełatwych okolicznościach życiowych. 🤷♀️
Ale rzeczywiście uważam, że należy starać się nie dać pochłonąć tej rozpaczy, zniecierpliwieniu czy rezygnacji. Bo wiele (nie, nie wszystko, ale wiele) zależy od naszego podejścia do diagnozy czy procesu leczenia. Sądzę, że warto się mobilizować do aktywności, do codziennego wysiłku, do mozolnej rehabilitacji, do zadbania o swoją głowę i ciało.
Jeśli śledziliście w ostatnich dniach moje relacje na Instagramie, to być może wiecie, że sylwestrowy wieczór spędziłam w domu z mężem i kotami, grając na laptopie w Heroes Might and Magic III. 🦹♀️🧙♂️🧝♂️🧟♂️🧞♂️🧜
Kto miał kiedyś do czynienia z tym genialnym wynalazkiem, ten zrozumie. 🤝
Uwielbiam. 🤩
Wsiąkłam w tę grę jeszcze na studiach i później już w żadną inną.
I wbrew pozorom 🫣 to sprawa, która bardzo się łączy z moją historią onkologiczną. Pozwólcie, że wyjawię to powiązanie i nawet zakończę morałem. ☝️
