CZERWONA LAMPKA 📛

Męczę Was i męczę tym tematem profilaktyki raka piersi, badaniami, wizytami u lekarza, gdy tylko zauważycie coś niepokojącego. Zachęcam, namawiam, przestrzegam…

Możecie zatem zapytać, co się stało, że ja sama miałam tak późno zdiagnozowany ten nowotwór?

I to będzie bardzo dobre pytanie.

Badałam się systematycznie – i sama, i w gabinecie lekarskim na usg. Regularnie płaciłam ciężkie pieniądze, chodząc do prywatnego gabinetu, bo zależało mi na dobrym sprzęcie i porządnej opiece, w rozsądnych terminach. I kiedy tylko coś mnie zaniepokoiło – szłam na konsultację.

Niestety lekarz, do którego się zgłaszałam, zlekceważył zmiany w moich piersiach. Kolejny raz odesłał do obserwacji i kontroli za parę miesięcy, zwalając dolegliwości na domniemany stan zapalny.

Dałam się uspokoić… Ucieszyłam się, bo znacznie przyjemniej jest usłyszeć, że to nic takiego niż diagnozę poważnej choroby.

Właśnie w tym miejscu popełniłam błąd.

Nie powinnam pozwolić zgasić tej czerwonej lampki, która mi się zapaliła.

Teraz to wiem…

Ale czasu nie cofnę…

Jedyne, co mogę teraz robić, to apelować do Was, abyście ufali swojej znajomości własnych ciał i nie dawali się spławić słowami:

„nie w tym wieku”,

„w czasie karmienia to niemożliwe”,

„taka pani uroda”…

Mnóstwo osób słyszy te słowa i pozwala uśpić swoją czujność.

Nie pozwólcie na to Drążcie temat

Jeśli nie usg, to mammografia.

Jeśli nie mammografia, to biopsja.

Gruboigłowa! nie dajcie się zbyć inną.

W najgorszym (co ja mówię?! w najlepszym!) wypadku będą za Wami szeptać „to ta upierdliwa baba, co ciągle wymuszała kolejne badania, a w końcu wyszło, że nic jej nie jest”.

Naprawdę lepiej być upierdliwą babą niż martwą.

Zdecydowana większość lekarzy sama drąży temat, aż do uzyskania całkowitej pewności. Na takich trafiłam przy pierwszej diagnozie. Przy drugiej już nie.

Są tacy i tacy.

Nie wiecie, na kogo traficie.

Pilnujcie swojej czerwonej lampki ostrzegawczej.

Zawsze.