CZERWONA ODZNAKA 🛑

Pacjent onkologiczny często jest stawiany przez lekarzy przed wyborem metody leczenia. Sądzę, że to jeden z najbardziej obciążających psychicznie aspektów chorowania.

Możemy dać lek A lub B, który pani woli?

Wycinamy od razu „cały dół” czy tylko jajniki?

Możemy zrobić operację oszczędzającą lub mastektomię, decyzja należy do pani.

Możemy zrobić rekonstrukcję jednoczasową, ale musi się pani liczyć z tym, że przy radioterapii mogą być kłopoty.

Zrobimy to badanie, ale musi się pani liczyć z tym, że ryzykuje pani odwołaniem operacji.

Te naświetlania to mogą być większą dawką krócej lub mniejszą dłużej – co pani woli?

Do którego lekarza panią zapisać?

Chce pani iść do domu z drenami czy bez?

To podajemy kroplówkę co trzy miesiące krócej czy co sześć dłużej?

Kastracja chemiczna czy chirurgiczna?

Usuwamy ciążę i leczymy szybko i skutecznie, czy ryzykujemy niestandardowe leczenie z równoległym prowadzeniem ciąży?

Człowiek, który dotychczas był nauczycielem / księgową / murarzem / architektem / kucharką / rolnikiem / krawcową / dyrektorem banku – nagle jest wzywany na najtrudniejszy egzamin z przedmiotu, o którym nie ma bladego pojęcia.

Jak zdać taki egzamin?

Jak dostać czerwoną odznakę „WZOROWEGO UCZNIA”?

Można zdać się na intuicję. Lub fart.

Albo przejść przyspieszony kurs medycyny.

Nie wiem, która opcja jest lepsza.

Przy pierwszym zachorowaniu wybrałam pierwszą, przy drugim – drugą. I chyba oba te wybory były dobre.

Za pierwszym razem trafiłam na wspaniałą Panią Doktor, która zdjęła mi z ramion dużo ciężaru, związanego z wyborami.

Za drugim na cudowną Grupę Pacjencką, która pokierowała mnie do właściwych źródeł wiedzy. Przeszłam przyspieszony kurs onkologiczno-rehabilitacyjno-dietetyczno-psychologiczny i przynajmniej część decyzji podjęłam świadomie. Czy były dobre? Czas pokaże. Ale dały mi poczucie sprawczości, decyzyjności i choć częściowej odpowiedzialności za swój los.

Życzę Wam, abyście z dumą mogli odebrać swoje czerwone odznaki, niezależnie od tego, jaką wybierzecie taktykę przed wejściem na salę egzaminacyjną.

P.S. Dziś kończę wielomiesięczny kurs „Szkoły onkowolontariatu” i przede mną egzamin – nie żaden metaforyczny, tylko taki bardzo poważny test. Trzymajcie za mnie kciuki, bo powiem szczerze, że jestem nieco onieśmielona zakresem wiedzy, jaki obejmuje.