CZARNY TOP 🖤

Jeśli śledzicie moje relacje, to pewnie już wiecie, że w sobotę brałam udział w cudownym wydarzeniu charytatywnym, organizowanym przez Fundacja onkologiczna La vie La vie. Ciągle odkrywam nowe zdjęcia, czytam słowa o wzruszeniu tylu osób i promienieję radością, że wszystko wyszło tak świetnie.  

W dzisiejszym poście chciałabym Wam jednak napisać o bardzo ważnej dla mnie osobiście sprawie związanej z sobotnim pokazem. Tej sprawy nie zobaczycie w telewizji, nie uchwyciły jej kamery ani nie obsypało złote konfetti.

To było kilka tygodni wcześniej, kiedy pierwszy raz pojechałam do pracowni Kamila Hali, by zdecydować, w jakiej kreacji pójdę podczas pokazu. Kamil zapytał mnie, w czym bym się widziała. Powiedziałam mu bez wahania, że w kwestiach estetyki i dopasowania sukienki do mnie, zdaję się całkowicie na jego profesjonalizm , jedynie prosiłabym go uwzględnienie „technicznych ograniczeń”. 

…I zaczęłam mu mówić, że jestem po mastektomii bez rekonstrukcji, że mam usunięte wszystkie węzły pachowe, więc w grę nie wchodzi nic z dekoltem, wycięciem na plecach czy pod pachami – bo wiadomo – deformacja ciała, zabudowany specjalistyczny biustonosz, asymetria, widoczna proteza, itd.

Kamil posłuchał, spojrzał na mnie i przyniósł mi koronkowy, mocno prześwitujący, czarny top z głębokim dekoltem.  

Wtedy zaczęłam się z tego śmiać, teraz myślę o tym z wielkim wzruszeniem.

Bo to był gest, który pomógł przełamać mi wszystkie opory i strachy. Ten koronkowy skrawek materiału stał się dla mnie symbolem tego, że ograniczenia to tylko jakiś twór w głowie, który z rzeczywistością ma niewiele wspólnego. 

Na pokazie szłam uśmiechnięta z wysoko podniesioną głową. I choć ostatecznie na ramionach miałam narzuconą bajeczną kurtkę, to idąc po wybiegu, kilkukrotnie zsunęłam ją, prezentując koronki i dekolt.  

Kamil, zrobiłeś dla nas znacznie więcej niż te piękne stroje.

Dodałeś odwagi, pewności siebie i poczucia kobiecości.

Dziękuję Ci z całego serca.

Za wszystko. 

Za to, że mogłam pójść w spódniczce tenisowej też.