Jestem pod stałą opieką psychiatry, który twierdzi, że nie jest tak źle. 
Choroba onkologiczna to bardzo poważna sprawa. Nie chcę tym postem umniejszać czy lekceważyć cierpienia w trakcie leczenia, czy konsekwencji nowotworu. 
Chcę napisać o tym, jak w tej poważnej sytuacji byłam zaskoczona ilością zabawnych, absurdalnych, szalonych spraw. 
Sama nie wiem, czy jestem bardziej ambitna czy leniwa. Chyba jestem wybuchową mieszanką tych dwóch cech. 
Każda z nich jest w pewien sposób wspaniała, a w pewien destrukcyjna.
Weźmy takie lenistwo 
– czy nie przyjemniej jest oglądać serial niż myć podłogi? 
Czy to nie milej zbierać kwiatki na łące niż porządkować dokumenty?
