Nigdy nie leczyłam się w ośrodkach zagranicznych. Nie będę zatem się wymądrzać na temat tego, czego nie znam. 
Dziś mam prośbę do Was – jeśli macie takie doświadczenia, podzielcie się nimi proszę ze mną!
Napiszcie, czy prawdziwsze jest oklepane stwierdzenie, że „za granicą to leczą wszystko paracetamolem” 
czy bardziej, że „za granicą poziom opieki medycznej i komfort leczenia jest nieporównywalnie lepszy od tego w Polsce”. 
Zarówno pacjent onkologiczny, jak i osoby, które mu towarzyszą, w momencie otrzymania diagnozy, dostają gratis olbrzymi balast na głowę i duszę. 
Kiedy w świat poszła wieść, że znowu mam raka, zewsząd zaczęłam być zasypywana słowami wsparcia, typu:
💟 „Wszystko będzie dobrze.”
💟 „Z tobą żaden nowotwór nie wygra.”
💟 „Kto jak kto, ale ty musisz dać radę.”
💟 „Na pewno wyzdrowiejesz.”
💟 „Wiem, że nie umrzesz.”
I choć rozumiem, że wszystkie te słowa były wypowiadane w dobrej intencji, 🥰 to wywołały efekt odwrotny. 🤷♀️
